Een lesje afvallen

Dit, mensen, dit is Lekkere Kip. Hij is de man rechts met die wollen kraag. Die kraag draagt hij niet omdat het winter is, maar omdat hij een neurose heeft, een dwangstoornis. Als de kraag af is, dan pikt Lekkere Kip zijn veren weg uit zijn oksel, net zolang tot er een grote, lelijke vleeswond ontstaat, want daarom is het een dwangstoornis, de drang tot pikken is sterker dan hijzelf. De kraag werd jaren terug (midden in coronatijd, want ik herinner me nog dat mijn zoon en ik over 's neerlands verlaten wegen naar de veterinaire universiteitskliniek in Utrecht scheurden, de avondklok negerend), in 2020 dus, voorgeschreven door de dienstdoende dierenarts en kostte ons 2,35. Het consult 135, maar een kniesoor die daarop let. We dachten toen nog dat het een tijdelijk ongemak was, maar het bleek een hardnekkig verschijnsel, bijna als het roken van mijn dochter, de wijn van mijn broer en de chocoladeverslaving van uw blogger.

Gewoontes zijn gemakkelijk aangeleerd, maar moeilijk te slijten. Het is januari en de sportscholen zitten weer vol, dieetproducten en nicotinepleisters zijn uitverkocht en Nederland zegt massaal Ik Pas tegen het dagelijkse wijntje. We willen van die slechte gewoontes af, we willen slank, nuchter en gezond zijn. Dan wordt het februari. Je hebt nagenoeg niks gegeten, je bent 5 kilo kwijt, hebt spierpijn van de leg extensions en de shoulder press, en je bent reuze trots. Je verslapt. En daar ga je. Want één avondje junkfood en je weegt <BAM> 2 kilo zwaarder. Fuck de weegschaal, roep je, en hop, daar gaan je goede voornemens. Maar besef dit: van die 5 verloren kilo's bestonden er zeker 2 uit spierweefsel en vocht, vraag maar aan mensen die het weten kunnen. Je mag al blij zijn als die andere 3 lichaamsvet zijn en niet die dikke kerstdrol in je inmiddels lege darmen. Je hebt er jaren over gedaan om zo dik te worden, denk je nou echt dat je er in twee maanden vanaf komt?

Dit alles en meer zegt mijn personal trainer die Voeding en Diëtiek heeft gestudeerd. "Crashdieten werken even", zegt hij. "Je valt dramatisch af, maar je teert in op spierweefsel en je basaalmetabolisme gaat op hongerwinterstand. Als je dan weer normaal gaat eten kom je als een razende weer aan en zelfs nog meer omdat je metabolisme is vertraagd." Hij loopt mijn voedingsdagboek en trainingsschema's met me door, weegt mijn gewone vet, mijn viscerale vet (don't ask) en mijn spierweefsel en preekt en preekt en preekt. Met zijn 70 kilo aan schone ingewanden en droge spieren. Je eet te weinig koolhydraten en te weinig eiwitten, zegt hij. Te veel verzadigd vet, te veel zout, zegt hij. Te weinig calorieën, zegt hij. Zoiets mafs had ik nog nooit gehoord. Het was dan ook met stip de hardnekkigste overtuiging die ik moest afleren. Hoe kon je te weinig eten? Er gingen weken voorbij zonder duidelijk resultaat. Een ons hier, twee ons daar. Te langzaam, vond ik, mokkend als een klein kind. Dan toonde hij me de grafiek. "Zie je deze dalende lijn", vroeg hij dan. "Je verliest gewicht terwijl je spierweefsel intact blijft en zelfs stijgt."

Lekkere Kip heeft zijn wollen borstrok volledig geaccepteerd. Zijn vrouwtje is nog niet zo ver, maar als zij het vest van haar man kapot heeft gepikt, haakt mijn zoons vriendin gewoon een nieuwe, gratis. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat mijn nieuwe eetpatroon blijvend is, en dat het nog wel even zal duren tot ik mijn streefgewicht heb bereikt. Je kunt niet falen als je niet opgeeft, hoorde ik een of andere zweefgoeroe gisteren zeggen. En daarom staat afvallen niet op mijn lijst van goede voornemens. Ik ga gewoon door met waar ik gebleven was. Bij min 7. Op weg naar min 15.